week 18-2022: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Mijn krant
Verleden jaar verscheen het rijk geïllustreerde boek ‘175 jaar De Limburger’, waarin een belangrijk deel van de historie van de Limburgse kranten is vastgelegd. ‘De Limburger’ van nu kent aardig wat voorgangers. Zo herinner ik mij nog heel goed de periode, dat onze provincie maar liefst vier regionale kranten kende: Het Dagblad voor Noord-Limburg (‘Tante Bet’); de Maas en Roerbode; het Limburgs Dagblad en De Nieuwe Limburger. Het startpunt lag dus – gerekend naar nu – 177 jaar terug in 1844. Overigens verscheen deze eerste voorloper van ‘De Limburger’ als weekblad: ‘Het Weekblad van Heerlen’.
Even terzijde.
Het was ruim 100 jaar later dat op zaterdag 2 juli 1955 het eerste ‘Weekbericht voor Meijel’ het levenslicht zag. Met op de voorpagina – naast uiteraard het Parochienieuws, een uitvoerig bericht over het OLS, dat daags nadien – op 3 juli – in ons dorp zou plaatsvinden. En nu – 67 jaar later – staan we aan de vooravond, dat – weer op zondag 3 juli – al die deelnemende schutterijen aan het OLS opnieuw door ons dèùrep zullen paraderen!
Terug nu naar de geschiedenis van de krant in Limburg. Decennialang liepen – zeker ook die Limburgse kranten – aan de leiband van kerk en staat, van bisschop en gouverneur, van pastoor en burgemeester. Zo was de krant tot in de jaren zestig een prima kanaal voor de katholieke kerk om haar boodschappen aan de beminde gelovigen over te brengen. Nadat de rol van bisschop en pastoor op dit punt uitgespeeld raakte, deden politici van katholieken huize nog even een – gelukkig mislukte – poging – om te bepalen wat er wel en niet in de krant kwam. Na de ontzuiling in de jaren ’70 ging – ook bij ons – de krant steeds meer ook kritische onderzoeksjournalistiek bedrijven om – zo nodig – de waarheid boven tafel te krijgen. Het ‘schoothondje’ transformeerde in een ‘blaffende waakhond’,de luis ging eindelijk jeuken in de pels van de autoriteiten! Een transformatie overigens, die ook in het bronsgroene eikenhout hier en daar nog steeds weerstand oproept. ‘De krant, die het Limburgse politieke en kerkelijke nest vervuilt’, wordt er dan geroepen. Er zijn nog steeds mensen die liever kiezen voor het lopen aan de leiband en het voortbestaan van de ‘vriendenrepubliek’, dan voor de blijkbaar soms te pijnlijke waarheid.
Daarnaast volgen hedendaagse kranten – ook de Limburgse – grote gebeurtenissen over de hele wereld bijna op de voet. En dat geldt gelukkig niet alleen voor grote sportevenementen. Zo werd de corona-pandemie dagelijks op de voet gevolgd. En dat geldt momenteel weer voor die verschrikkelijke oorlog in Oekraïne. En daarmee blijft ook een regionale krant als hier in Limburg een belangrijke nieuwsbron voor het volgen van de gebeurtenissen, dichtbij en in de grote wereld.
Mat
