week 09-2022: (door Roger)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Niet in Meijel geboren. Maar vanaf 1967, wel steeds meer lid geworden van de Meijelse gemeenschap. En na een tussentijds verblijf van 7 jaar in het convent te Roermond, kwam ze in 1981 terug. En woonde, sinds 1987 aan het Neerkantse Pad: voor zuster Ancilla, is een ‘Dankjewel’boek bij elkaar gebracht. Nu ze definitief weer, in het moederklooster in Oirschot woont.
De weg van Lucia den Ouden (haar geboortenaam, die niet iedereen zal herkennen), liep als dochter uit een landbouwgezin met 8 kinderen in het Brabantse Udenhout een beetje anders, dan in de richting van het klooster. Ze had 4 tantes, die zuster waren. Al heel jong zei ze tegen haar broer: ‘Ik trouw, niet.’ Ze zie niet, dat ze zuster wilde worden. Hoewel dat wel steeds door haar hoofd speelde. Dat was wel een roeping. Maar dat noemde ze niet zo. Ze wilde gewoon, naar het klooster. In Vught ging ze naar de huishoudschool. En vervolgens naar de landbouwhuishoudschool. Waar ze alle opleidingen voltooide: voor handwerken, naaien, kleren maken, coupeuse met voorkeur voor het maken van bruidsjurken. Aan deze huishoudscholen, verzorgden de zusters Franciscanessen uit Oirschot de opleidingen. Ze volgde als jonge meid danslessen, zodat haar leeftijdsgenoten niet door hadden dat ze naar het klooster wilden. Na een retraite in Uden, vertelde ze als 18 jarige aan de priester, wat ze wilde. Die kwam met de opmerking: ‘Ge kunt thuis veel meer doen, dan in het klooster.’ Lucia ging verder, met het maken van kleding en bruidsjurken. Vijf jaar van twijfel, elke dag naar de kerk en toen hakte ze de knoop door. Naar het klooster, of in Baexem of in Oirschot. Het werd Oirschot. In 1959 werd ze toegelaten. Binnen deze orde, werden vervolgens de wegen bepaald. Gehoorzaam, te volgen.
Zuster Ancilla voelde het begin als een tegenslag: ze wilde naaicursussen verzorgen voor oudere meisjes. Maar ze moest een opleiding volgen voor handwerken aan de lagere school. Dat vond ze kinderachtig. Werken met dat ‘jong grut’. En dan ook nog, in Kaatsheuvel. Het dorp naast Udenhout. In 1961 werd ze overgeplaatst, naar de lagere school in Valkenswaard. Waar ze met ontzag, en een beetje bedeesd, werkte onder een energiek hoofd: die zuster Gratia van Leeuwen heette.
In 1967 kwam zr. Ancilla naar Meijel. Een tijd, vol veranderingen. Alles was, veel opener. De oude pij werd vervangen, door een donkere kleding naar eigen keuze. En de zusters kregen hun eerste zakgeld, vijf gulden. Zuster Ancilla schaamt zich een beetje voor de oorspronkelijke tegenzin, want ‘het handwerken op de lagere school, het plezier van de kinderen, is het mooiste werk dat ik had kunnen doen.’
Maar wat is het ‘religeuze’, in samenhang met het praktische werk? En naast, zo veel organisatie? Zuster Ancilla en zr. Gratia waren in 1985 gewoon heel blij dat pastoor Claessens hen vroeg, lector te worden in de kerk. En Meijelsen te bezoeken in de ziekenhuizen in de regio. Daar kwamen vanaf 1994 onder pastoor Schoenmakers, de gezinsbezoeken en het mee verzorgen van avondwakes bij. Daarin vonden ze een stuk van hun kloosterleven terug, terwijl daarmee tegelijkertijd ook een grotere band met mensen in Meijel groeide. Uit gedrukt in de persoonlijke bijdragen, die mensen van verschillende generaties hebben geschreven, én geknutseld. Voor zuster Ancilla. Als ‘Dankjewel’…
kapelaan Roger
