week 41-2021: Sint Willibrordus (door Roger)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Mensen die overlijden, laten altijd wat na.
Voor het merendeel is dat iets om door te geven, en te delen.
De H. Willibrord heeft ruim dertienhonderd jaar geleden als één van de eersten het geloof in onze streken willen brengen.
We gedenken hem over twee weken als één van Alle heiligen, na onze persoonlijke én gemeenschappelijke gedachtenis van Allerzielen op zondag 31 oktober. We gedenken Sint Willibrordus ook door het jaar, en het komende jaar als beschermpatroon van een Meijelse schutterij. Die morgen, zondag 17 oktober 2021 naar de kerk komt.
Willibrord had veel plaatselijke leiders op zijn hand.
Omdat zij zagen hoe hij in het brengen van het geloof, ook een vooruitgang voor de mensen samen bracht.
Kloosters en kerkgebouwen, die gesticht werden, speelden daar goed op in.
Ze waren centra. Waar mensen in de omgeving baat bij vonden.
Op de eerste plaats voor het ontginnen van het land en het verzorgen van het vee.
Verder het zelf leren lezen en schrijven aan mensen en het ontwikkelen van hun eigen wetenschap.
Ten derde het bereiden van bieren en likeuren. Die de smaak en de ontwikkeling van de culinaire cultuur bevorderden.
Op de vierde, maar niet laatste plaats, het verlenen van gastvrijheid.
Waardoor mensen elkaar konden ontmoeten en versterken.
Op de momenten dat het geloof niet meer beleefd werd, als een sterking van het alledaagse leven, zien we dat de erfenis van de H. Willibrord verwaarloosd wordt. En interne onenigheid over die erfenis ontstaat.
Ze wordt weer van betekenis wanneer groepen mensen de noden blijven oppakken en verbinden met vertrouwen en hoop.
Dat zien we gebeuren als vrouwen en mannen onderwijs aanbieden aan minder vermogende mensen.
Dat ze ziekenzorg mogelijk maken voor brede lagen van de bevolkingen, daar het stichten van gasthuizen en wijkverpleging.
Het opzetten van bejaardenhuizen voor wonen en zorg.
En tehuizen voor geestelijk gehandicapten.
Ook als het maatschappelijk werk en ontwikkelingshulp bevorderd wordt.
Het gedenken van Willibrord is niet alleen kijken naar het verleden en haar geschiedenis.
Het is vooruitkijken en zien hoe wij met zijn erfenis goed om kunnen gaan.
De H. Willibrord werkte vanuit gemeenschappen.
Die het geloof met het leven verbonden, en zich vanuit het geloof inzetten voor hun omgeving.
Terwijl sommige ooit uit nood geboren kloostergemeenschappen met uitsterven worden geconfronteerd, en het aantal priesterkandidaten minimaal is, zien het dat gelovigen hun verantwoordelijkheid nemen. En werken aan en bidden voor een geestelijke vernieuwing. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning geeft kerken de mogelijkheid de relatie tussen leven en geloof te hervinden.
De erfenis van Willibrord daagt ons nog steeds uit, om met Gods genade goed om te gaan.
En in onze tijd oprecht te zoeken naar wegen om het verband tussen geloof en dagelijks leven te blijven leggen (als een soort ondergrondse glasvezelkabel in de lokale gemeenschap) en elkaar te blijven (ver)sterken.
Roger
