week 18-2021: Geloof/hoop (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Met het dringende verzoek opruiming te houden, heeft Jacqueline me weer eens een map met oude aantekeningen en knipsels midden op m’n bureau gelegd. Ik ben eigenlijk altijd meer van ‘het bewaren’, als van ‘het opruimen’ geweest. En als ik dan een keertje opruim, gebeurt dat vaak rigoureus. Ik kieper dan vaak ongezien de hele inhoud weg. Is ook eigenlijk wel verstandig. Ik heb immers m’n handjes vol om het heden een beetje te volgen en bij te houden!
Deze morgen breek ik met die gewoonte. Waarom weet ik eigenlijk niet; blijkbaar heb ik niets beters om handen. Al sorterend kom ik een artikel tegen, van de hand van Ton Baeten; de in 2018 overleden oud abt van de Abdij van Berne in Heeswijk. Baeten was jarenlang hét gezicht van een generatie geestelijken die sterk sympathiseerden met de Acht-Mei-beweging. Hij was wars van nogal wat liturgische regels en dat leidde met de regelmaat van de klok tot stevige aanvaringen met het bisdom ‘s-Hertogenbosch en het Nederlandse episcopaat. Het artikel eindigt met een Geloofsbelijdenis van zijn hand, die ik u niet wil onthouden.
Geloofsbelijdenis
Ik geloof in een kerk, die haar deuren wijd openzet,
waar iedereen welkom is en niemand buitengesloten wordt,
die geen onderscheid maakt tussen man en vrouw,
tussen goed en slecht,
waar ieder heilig en zondig is,
die geen rangen en standen kent,
waar allen van hoog tot laag werkelijk broeders en zusters zijn,
die haar eigen grenzen overschrijdt en een Tafel bereidt voor allen
die zich tot Jezus Christus bekennen,
die het woord van God in dialoog belijden
en waar communio hand in hand gaat met communicatie,
die niet heerst, maar dient, waar recht gedaan wordt aan allen,
die niet denkt aan eigen roem,
maar de kleinen eert en hen optilt uit hun vernedering,
die op uittocht is naar de werkelijke bevrijding voor allen,
die haar crisis te bovenkomt en blijft getuigen
van de hoop die in haar leeft.
Abt Baeten bleef – ondanks alles – een sterk geloof houden in (noodzakelijke) verandering, als u het mij vraagt. In de werkelijkheid van vandaag, blijft het voor mij hooguit klinken als een Oefening van hoop.
Mat
