‘Vanuit de zijbeuk’

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Het leven kan wreed zijn

We kennen allemaal het spreekwoord ‘Beter een goede buur dan een verre vriend’. Jacqueline en ik hebben al een paar maal mogen ervaren, dat goede buren ook nog eens vrienden voor het leven worden. Zo waren in Geleen Joh en Inge jarenlang niet alleen onze buren, maar ook hele goede vrienden, met wie we heel wat lief en leed gedeeld hebben.
Joh werd als jonge broeder van de Passionisten uitgezonden naar Indonesië, waar hij de Javaanse Inge leerde kennen. Samen met haar keerde Joh terug naar zijn geboortedorp Geleen en ze bouwden hier samen een nieuw leven op. Tot aan zijn pensioen was Joh hier directeur van een klooster-bejaardenhuis in Brunssum. Een functie, die hem op het lijf geschreven was. Even zo vele jaren dirigeerde hij in Geleen het Pastoor van Arskoor, waar Jacqueline in die jaren haar liefde voor de koorzang ontdekte. Inge gaf jarenlang Indonesische les door heel Limburg en werkte parttime bij de Hema. Dankzij diezelfde Inge leerden Jacqueline en ik van de veelzijdigheid van de Indonesische keuken genieten. Uiteraard bleven we elkaar – ook na onze terugkeer naar Meijel – ontmoeten. Van heel nabij maakten we mee, dat hun leven alsmaar meer bepaald ging worden door Alzheimer, waarin Joh verstrikt raakte. Toen in april van dit jaar opname in een verzorgingshuis onomkeerbaar werd, was dit voor Inge maar heel moeilijk te aanvaarden. Ze vond, dat ze had gefaald in de opdracht, die ze  zichzelf gesteld had. Hoe wij en anderen haar ook van het tegendeel probeerden te overtuigen, voor Inge haar gevoel bleef dit zo. Dat gevoel werd nog versterkt, doordat ze vanwege de coronamaatregelen haar Joh in dat verzorgingshuis ook nog eens niet mocht bezoeken! Deze omstandigheden hebben er waarschijnlijk aan bijgedragen, dat de frêle Inge enkele weken later aan een fatale hersenbloeding komt te overlijden. Inge die geen afscheid kan nemen van haar Joh. En het is diezelfde Joh tot wie het overlijden van zijn geliefde niet meer doordringt. En wij en vele anderen in hun omgeving, die vanwege de coronamaatregelen niet in de gelegenheid zijn, om op passende wijze afscheid van Inge te kunnen nemen en ook voor Joh zo weinig meer kunnen betekenen. Ik zeg het niet gauw, maar wat kan het leven soms wreed zijn!

Mat