‘Vanuit de zijbeuk’

Net als ik drinkt u vast ook weleens een kopje koffie op het terras, van een (vernieuwde) horecagelegenheid.

En meestal ligt er naast dat kopje een suikerzakje of een klontje. Maar daar gaat het hier niet over. Nee, over wat daar meestal nog meer op dat schoteltje ligt: namelijk een minuscuul langwerpig, cellofaan-pakje. De bedoeling is, dat je dat pakje open maakt. Ook vaak geprobeerd? Nou, dan weet u: het is bijna helemaal niet open te krijgen.

Het gaat altijd zo: ik maak eerst met mijn vingers een soort scheurbeweging, in twee tegengestelde richtingen. Er gebeurt helemaal niks. Vervolgens probeer ik het opnieuw, maar dan wilder. Het enige resultaat is, dat ik door het cellofaan heen voel dat het stukjes zijn geworden, maar die verpakking blijft hermetisch gesloten. Vervolgens gebruik ik het met de tanden. Grrr… als een hongerige leeuw draai ik de koekjesprooi heen-en-weer. Waarschijnlijk grom ik erbij, maar daar let ik niet op. Al wordt er soms, jouw kant opgekeken.

Mijn koffie staat intussen koud te worden. Maar ik geef niet op. Ik ben een echte ‘die-hard’, als het erop aan komt. Ah, ik zie een lipje uitsteken opzij aan de verpakking. Ik trek er aan. De verkruimelde inhoud van het minkukel-koekje valt op de grond. Voorzichtig beweeg ik met mijn schoen, zo onopvallend mogelijk, over de grond.

Ik geef het verpakte scharminkeltje dat hoort bij de ‘aangeklede’ kop koffie, aan het plastic dienblaadje. En verlang naar een eenvoudig droog Maria-koekje, uit een vertrouwde blikken koektrommel.

Roger