‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Te voet, te paard …
Ik heb in de loop der jaren aardig wat boeken verzameld over het leven en de inzichten van politici en ‘vakbondsbazen’. Nu, tijdens de coronacrisis ben ik enkele van die boeken opnieuw aan het lezen. Daaronder ook een boek van oud-Tweede Kamervoorzitter Gerdi Verbeet. In haar voorzittersperiode (2006-2012) werd de wereld geteisterd door een andere crisis: de ‘bankencrisis’. Het ineenstorten van één bank – Lehmannn Brothers in Amerika , veroorzaakte een dusdanig domino effect , dat zelfs gevreesd werd dat, dit de grondvesten van ons hele financieel systeem blijvend zou aantasten. Gelukkig zijn we de dans ontsprongen, al zijn de naweeën nog lang voelbaar geweest. Natuurlijk deden ook toen regering en parlement hun best de crisis te bezweren. Waar ze niet in slaagden – en waarop ze ook te weinig gericht waren – was, de gemiddelde burger te doen begrijpen wat er allemaal aan de hand was. Dit laatste is noodzakelijk, wil de burger het vertrouwen in de beleidsbepalers en haar ‘controleurs’ behouden. Daarover handelde in essentie ook dat boek van Gerdi Verbeet. De titel van haar boek is veelzeggend:
”Vertrouwen is goed, maar begrijpen is beter.”
In de coronacrisis van nu, heeft – voor mijn gevoel – het kabinet Rutte en een groot gedeelte van het nu zittende parlement zich de titel van dit boek – vrijwel zeker onbewust – ter harte genomen.
Alleen al het volgen van het dagelijkse journaal en de regelmatige persconferenties van de premier zorgen ervoor dat je aardig op de hoogte kunt zijn van de ontwikkeling van deze crisis en de middelen die men hanteert om deze te bestrijden. Velen begrijpen daardoor de noodzakelijke maatregelen, die getroffen worden en houden zich daar ook aan. Terecht zegt de premier telkens, dat we deze crisis alleen tezamen kunnen overwinnen. En onvermijdelijk ontstaan er op de lange duur ‘brandhaarden’ van (soms terechte) twijfels en onrust, maar helaas ook van onverantwoordelijk gedrag. Terechte twijfels en onrust verdienen aandacht, onverantwoordelijk gedrag bestraffing.
Duurde de ‘bankencrisis’ van 2008 zo’n drie jaren, de economische nasleep van deze virus –pandemie, gaat naar verwachting heel wat langer duren en zal ieder van ons raken Hopelijk zijn alle beleidsbepalers er wel van doordrongen, dat de lasten hiervan naar draagkracht verdeeld moeten worden en dat voor ieder van ons alle voor- achter- en tussendeuren gesloten moeten worden en blijven om zich hieraan te onttrekken. Wil het kabinet het vertrouwen behouden, dan blijft het bittere noodzaak dat de premier ons ook in die fase regelmatig in begrijpelijke taal ‘bijpraat’. Want anders zou voor hem en zijn kabinet wel eens heel snel kunnen gelden:
vertrouwen kómt te voet en gáát te paard!
Mat
