Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen.
Nao de Hòmmis van zondag 22 december
Jan: Nou sinds kort de senioren bij RKMSV ‘wandelend voetbal’ kunnen spelen, konden ze bij Peelpush natuurlijk niet langer achter blijven. Bij Peelpush kunnen senioren volleyen, waarbij niet gesprongen mag worden.
Lins: Op dat punt gaan ze in Helden nog veel verder. In zwembad ‘de Waterlaot’ willen ze bij voldoende deelname, starten met ‘zwemmen zonder water’.
Wim: Dan ligt in datzelfde zwembad-zonder-water ook de volgende sport op de loer. Speciaal voor die van Panningen: Duiken vanaf de hoogste plank!
Lins: Wie weet, maakt die nieuwe website Meijel 24 er vandaag al melding van. Ik heb horen zeggen dat de mensen, daar wel móeten, anders verliezen ze het in snelheid slag-op-slag van ‘Nao de Hòmmis’.
Jan: Dan zijn die van Meijel 24 ook nu wéér te laat; ik zag stom toevallig net de kop van een van die mèn van ‘Nao de Hòmmis’ boven het buffet uitsteken…
===============================================
Jo: En jongens, al druk met de voorbereiding van Kerstmis?
Lei: Dat valt voor mij reuze mee. Ons Nell kan met die twee linkse handen van mij in de keuken niks beginnen. Ik help haar wel met de boodschappen doen, maar dat is het ook wel zo ongeveer. Zelfs helpen bij het opzetten en versieren van de kerstboom is er sinds enkele jaren niet meer bij. Op de ene plek in de bomen te veel ballen en op de andere plek geen lichtjes.
Ger: Dus niet alleen twee linker handen, maar ook twee linker ogen. Je hebt nog geluk dat Nell nooit op het idee is gekomen je in te wisselen voor een ander. Maar ja, Nell zal wel denken: Alles went, zelfs deze vent .
Lei: Ik zal hier, net voor de kersdagen, maar niet gaan uitweiden over de kwaliteiten die dit mènneke wel heeft. Trouwens ik zou bijna vergeten te zeggen dat ik bij thuiskomst na de Nachtmis wel altijd de worstenbroodjes opwarm.
Jo: Ons Bertha laat het opsieren van ’t huis helemaal aan mij over en daar ben ik aardig wat uurtjes mee zoet. Ik maak trouwens tussen Kerst en Nieuwjaar al altijd het plan wat het een jaar later zal worden.
Ad: Kun je zien dat de werkvoorbereider in de bouw, ook na je pensionering bij jouw thuis weer boven komt drijven. Lies en ik zijn dit jaar met de Kerstdagen trouwens uitgenodigd bij onze jongste dochter die ‘op ’t Bels’, in de buurt van Hasselt woont.
===============================================
Bert: Die boeren zetten met hun protest de boel toch wel aardig op stelten. Al begrijp ik best dat bij menig bedrijf de nood erg hoog is.
Wiel: Probleem is vaak, waar ligt de grens. Ga je daar overheen dan verlies je erg snel de sympathie van het publiek en keren de acties zich uiteindelijk tegen jezelf.
Niek: En juist die grens trekken hoever je kunt gaan is in dit geval erg moeilijk. Ik geloof dat er intussen meer als 10 organisaties en actiegroepen bij betrokken zijn, die daarover allemaal eigen opvattingen hebben. Zo’n uitglijder als die ene ‘kopman’ maakte met de vergelijking met de Holocaust, kun je je geen tweede keer permitteren.
Tom: Was wel aardig dat verzamelde actievoerders woensdag met hun tractoren vanuit Nederweert over het Kruispunt in de Peel – van Méél richting Sevenum trokken. De aloude weg dus van ‘Mijl op Seven’.
Bert: Maar om succes te behalen, moet je dan wel de omgekeerde beweging maken.Ze hadden het voorbeeld van Willibrord moeten volgen: van Sérum naar Méél trekken!
Aan de tapkast
Kastelein: Piet, waren jullie dinsdag bij de oplevering van het nieuwe kerkdak soms bang, dat de hele boel in de fik zou vliegen? Ik heb de hele morgen een brandweerauto bij de kerkdeur zien staan. Viel me wel op dat er geen spuitgast te bekennen was!
Piet: Ha, ha dat is een goeie Wim. Maar ik zal je uit de droom helpen. Als gebruikelijk bij een grote oplevering hadden we bij dat feestelijk moment gezorgd voor een hapje en een drankje. Paul Verheijen kwam die morgen voor de werkers Flammkuchen bakken. En heel toepasselijk verscheen Paul met een brandweerwagen ten tonele.
Wim: Dat is in ieder geval een mooi begin voor zo’n gebeuren. Als het eten ook zo mooi was…
Piet: Heerlijk joh. Zo’n Flammkuchen is weer eens wat anders als een hamburger of een bitterbal. Waarmee ik absoluut geen kritiek wil leveren op dat spul van jou, hoor. Paul had het bovendien heel leuk aangekleed. Het leek daar bij de kerststal een beetje op een kleine Duitse kerstmarkt. Alle werkers zaten als één grote familie onder de kerstkrans.
Wim: En de bazen zeker apart in de sacristie?
Piet: Nee, nee. Dan had ik die deur afgesloten en naar huis gegaan. Nee, allemaal bij elkaar. De directeuren van de bouwbedrijven en de architect tussen de leidekkers, metselaars, schilders, de glazenier en de jongens van de verlichting. En natuurlijk waren er wat mensen namens de opdrachtgevers: parochie; clusterbestuur en bisdom.
Wim: Ik had dat bonte gezelschap, precies een week voor Kerstmis, daar wel eens bij ’t kribke willen zien zitten. Maar nu nog even serieus, Piet. Ik denk dat ze ’t allemaal erg verdiend hadden. Er is daar de afgelopen maanden – ongeacht ’t weer – keihard gewerkt en dat mag ook wel eens gezegd worden. En drink jij je glas nu maar eens leeg dat ik jou nog een borrel inschenk. Die heb jij ook wel verdiend!
Piet: Dan wil ik als toegift nog wel een mooie vertellen. Toen de werklui die morgen – als gebruikelijk heel vroeg – aan de laatste klusjes begonnen, had ik de verlichting van de kerktoren bij hun aankomst op groen gezet. En toen wat later de ‘big boss’ van die jongens in zijn dikke auto aan kwam rijden, schakelde ik over op rood. Dat was wel even dikke pret en uiteindelijke wist de baas die grap ook wel te waarderen.
