‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Anders als anders
Ik had vroeger niet alleen een drukke baan, maar ook eentje waarbij bijna elke werkdag er weer anders uitzag. En vaak gooiden spoedafspraken op het laatste moment zo’n dagschema weer door elkaar. Ook konden afspraken vaak een verrassende wending nemen. Positief, maar vaker ook negatief. Kortom zo’n dag, zo’n week en maand brachten steeds weer verrassingen.
Als ‘gepensioneerde’ kent mijn dagelijkse leven – gelukkig maar – veel meer structuur en orde. Tot je besluit te verhuizen. Je komt weer enkele weken terecht in de hectiek (opwinding) die je baan zo kenmerkte. Je dagplanning wordt weer overhoop gehaald door allerlei afspraken die er tussendoor komen. Heel eenvoudige dingen blijken plotseling moeilijk te lopen, terwijl zaken die je moeilijk lijken, plotseling ‘een fluitje van een cent’ blijken te zijn. En elke avond natuurlijk ‘werkoverleg’ met Jacqueline over de aanpak van de volgende dag.
Onze vorige verhuizing – elf jaar geleden – vond plaats hartje winter. ‘Elfstedenweer’ mag je wel zeggen. Het vroor dat het kraakte en ook in Meijel werden die winter de schaatsen ‘uit het vet’ gehaald.
Nu moeten we ons ‘verhuiswerk’ aanpassen aan de tropische omstandigheden van dit moment. We volgen zoveel mogelijk een ‘tropenrooster’. ’s Morgens op half zes verlaten we de echtelijke sponde en na een kop koffie is het ‘tropenregel’ om te beginnen met het zwaardere werk van die dag. We schakelen in de loop van de morgen over naar het lichtere werk om in de loop van de middag – voor die dag – de pijp aan Maarten te geven. Na een verfrissende douche, nog mooi de tijd om elke dag het laatste deel van de touretappe te zien. Als ik het gezwoeg van die mannen in de bergen zie, is ons ‘verhuiswerk’ natuurlijk maar kinderspel. Maar voor deze ‘oudjes’ nog altijd meer dan voldoende om uit te zien naar het moment dat alles ‘aan kant’ is.
De zevende dag ‘heiligen’ we in alle vroegte met een heerlijke fietstocht in de omgeving. Geen last van de warmte op dat vroege uur, maar een aangenaam briesje. Geen hamergeklop , maar alleen het zachte zoevende geluid van onze fietsondersteuning. Maar bovenal het geluid van al die vogels die ons op dat vroege uur verrassen met hun ochtendconcert. Ze zingen als het ware al je ‘verhuisgezwoeg’ uit het hoofd. Zo wordt je weer geprepareerd om de klussen aan te pakken die de komende week op je wachten. Helaas moet ik het dan – na de douche aan het einde van de middag – stellen zonder de Tour de France. Ook dat wordt weer even wennen.
Mat
