‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
‘Winnen kent grenzen’
Sport is niet meer weg te denken uit ons leven. Zelf beoefenen of vanaf de bank het gebeuren volgen… Voor dat laatste bieden de sportzenders op TV van de vroege morgen tot de late avond alle gelegenheid. En de keuzes zijn enorm. In vele gevallen gaat het om stevige fysieke inspanningen, vaak in combinatie met een heleboel psychische aspecten.
En als ‘bankzitter’ heeft ieder mens zo zijn favorieten. Zo steekt voor mij wielrennen boven al het andere uit. Ja, ik weet het. Het is dé sport bij uitstek, waarvan al jaren vaststaat dat de toeschouwer regelmatig ‘belazerd wordt’; er wordt met grote regelmaat ‘uit de doping-pot gesnoept wordt’. Je weet dus eigenlijk nooit of degene, die het eerst over de meet komt, de terechte winnaar is, of de zoveelste in het rijtje van dopingzondaars. Als ‘bijvangst’ levert de wielersport vaak prachtige beelden op. Nietige mensen die zich op steile berghellingen een weg naar boven zoeken of zich met een duizelingwekkende vaart van de top van dezelfde berg naar beneden storten. Een peloton, dat voortglijdt door een prachtig landschap van zonnebloemen of voort dendert over kasseiwegen. Renners, die in een heroïsch gevecht met elkaar gewikkeld zijn en uiteindelijk meer dood dan levend de eindmeet bereiken. Ja, ik blijf kijken en ik blijf er over lezen. Zo lees ik op dit moment – opnieuw – het (dag) boek van streekgenoot Peter Winnen, die in 1981 als eerste Nederlander de Tourrit naar Alpe d’Huez won. ‘Van Santander naar Santander’ laat zich lezen als een roman. Aan de rand van de Peel groeide hij op met maar één droom: wielrenner worden en daarin de top bereiken! En die droom werd werkelijkheid: de Ysselsteyner staat te boek als een van de succesvolste Nederlandse wielrenners aller tijden. Een droom echter, die op sommige momenten ook in een nachtmerrie veranderde. Net als alle anderen moet ook Peter allerlei voedingssupplementen en herstelpreparaten tot zich nemen om een seizoen lang te blijven presteren. Daarmee kom je een heel eind, maar vaak niet ver genoeg. De stap naar de verboden middelen is maar heel klein. Vaker, zo lees ik, heeft de renner er in eerste instantie zelfs geen weet van. Soigneurs en ploegartsen nemen de beslissingen. De renner ervaart het vaak pas als hij – helemaal kapot zittend – plotseling boven zijn eigen krachten uitstijgt. Dan weet zelfs een diepgelovige Italiaan dat niet Onze Lieve Heer aan het werk is, maar de spuit die de soigneur voor de start met vaardige hand in zijn linker bil dreef.
Met de intrede van de EPO was de romantiek er voor Winnen wel vanaf. De ‘machine- van- vlees- en- bloed’ had zijn intrede gedaan. Hij zei de hele santenkraam, het hele circus vaarwel. Hij was niet bereid voor Volk en Vaderland te sterven. En ook niet voor een hele vette bankrekening.
We staan aan de vooravond van een nieuwe Tour. Ook dit jaar zal ik het spektakelstuk weer volgen. En ook dit jaar zal het peloton weer renners herbergen die ‘de kluit belazeren’!
Mat
