Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen.
Nao de Hòmmis van zondag 20 mei
Jan: Gelukkig is het zondag in buurtdorp Ospel met die wake voor die kippen die bij die stalbrand daar zijn omgekomen, allemaal met een sisser afgelopen. De aard van onze buren een beetje kennende, had het toen nog een keer kunnen gaan vlammen.
Co: Ik schat in dat er evenveel persmensen waren als deelnemers. Maar hun actie haalde in ieder geval wel royaal de publiciteit en daar was het hun natuurlijk om te doen. Toen ons An de beelden op het journaal zag, viel haar prothese van verbazing bijna uit haar mond en ik zat erbij met de mond vol tanden…
Wim: Dat zal dan wel de eerste keer in je leven zijn geweest. Dat zo’n actiegroep weken geleden maar in de kou was gaan demonstreren bij de Oostvaardersplassen toen daar honderden dieren stierven, omdat ze aan hun lot werden overgelaten. Nee, er moet weer een boer ‘gepakt’ worden die met hard werken een belegde boterham probeert te verdienen.
Ger: Natuurlijk is het vreselijk als duizenden dieren omkomen bij een brand en moet je alles op alles zetten om zoiets te voorkomen. Maar voor mij is er nog altijd een verschil tussen mens en dier. Wakes, doodskisten en teksten als ‘Rust zacht’ horen bij de dood van mensen en niet bij die van dieren.
Jan: En nu horen we na die laatste brand in Heythuijsen dat die kortsluitingen in de stallen waarschijnlijk ontstaan doordat ratten de stroomkabels doorknagen.
Wim: Juist en de boeren mogen door allerlei strenge milieuregels geen adequate bestrijdingsmiddelen meer inzetten.
Ger: Milieuregels die waarschijnlijk zijn uitgevaardigd onder druk van groepen die nu in Ospel kwamen protesteren. Gekker moet het niet worden, zou ik zeggen!
===============================================
Wiel: Ik was donderdag met onze voorzitter bij het afscheid van wethouder Raf Janssen. Een mens zou bijna bezwijken onder de loftuitingen, die hem werden toegezwaaid.
Cor: Hoe je verder ook denkt over politiek, ik vond die Raf voor Meijel de juiste man op de juiste plaats. Hij was veelvuldig in ons dorp aanwezig en beslist niet alleen om te feesten. Dit feestje was dus dik verdiend, al kan het aantal veren dat je dan – zoals we in Méél zeggen – in je kont gestoken krijgt, ook wat overdreven kan zijn.
Wiel: Er waren trouwens aardig wat Meijelse afgevaardigden aanwezig. Uit de politieke hoek natuurlijk maar ook nogal wat verenigingen en ondernemers. Zo zag ik de meiden van ‘Oppe Koffie’ en vader en zoon Gommans namens resp. de KBO en de Kieveloët en natuurlijk was ook het Dorpsoverleg present.
Jo: Maar wat was er eigenlijk met die rode lampjes aan de hand Wiel? Dat zou zo toch maar een verkeerde indruk kunnen maken op de buitenstaander. Rooie lampjes in het Huis van de Gemeente…
Wiel: Zal ik je vertellen Jo. Bij binnenkomst kreeg je een hartvormig rood lampje opgespeld. Had je Raf de hand gedrukt en een praatje gemaakt, dan moest je het lampje aanfloepen en zo konden Raf en de ambtenaar die hem begeleidde , in een oogopslag zien wie wel of niet al begroet was.
Cor: Oh, ik dacht dat, dat lampje bedoeld was voor de obers. ‘Lampje uit: ik ben voorzien. Lampje aan: ober mag ik nog een glas.
Jo: Ik ken wel van die receptietijgers, die het uitknopje nooit zouden vinden…
===============================================
Niek: Zo, de Groote Peel wordt de komende dagen één groot Openluchttheater, met ook nog een keertje diverse Méélse acteurs. Bertha en ik hebben de kaartjes al op zak.
Lins: ik las er een stukje over in de ‘Via’. Het wordt inderdaad groots aangepast, waarbij wel meer als 100 mensen betrokken zijn: spelers, muzikanten en figuranten.
Niek: En muziek van Ernst Jansz van Doe Maar die met zijn vrienden in de 70-er jaren een poos op de Nirkant bivakkeerden.
Lins: Tot schrik van menige Nirkantse moeder, zoals we allemaal weten.
Wim: Staatsbosbeheer timmert met dat ‘Buitencentrum de Peelen’ toch maar aardig aan de weg. Er treden al regelmatig koren en andere muziekgezelschappen op en nu dus een heuse theatervoorstelling met alles erop en eraan.
Niek: Jammer dat ze voor zo’n buitengebeuren zo afhankelijk zijn van het weer. Ik las laatst dat het de bedoeling is om na de restauratie in onze kerk ook andere activiteiten te laten plaatsvinden. Als je het mij vraagt zou zo’n theaterproductie over de Peel daar prima in passen. En als het dak na de restauratie weer op orde is, zit je daar gegarandeerd hartstikke droog.
Lins: En een prachtig gezicht natuurlijk als de buitenverlichting het dan ook weer doet. Onze ‘Kathedraal van de Peel’, die DOK 7 in Panningen naar de kroon gaat steken!
