‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Aardbij-seizoen
Pas geleden zag ik onderstaande advertentie, in een plaatselijk krantje. Een klein boerderijtje waar je het gehele jaar door fruit kunt kopen:
Lekkere aardbijen te koop.
Drie euro voor een pond. Bij ons de laagste prijs, kom en proef er van.
Wat zullen we nu hebben?, dacht ik toen ik die advertentie las.
Lijkt me wel een ‘prikkelend’ idee.
En zouden ze zuur smaken? Misschien kriebelen ze wel. Wellicht een naar hier overgewaaid gezondheidsidee uit de Oosterse eetcultuur.
Hier moet ik het fijne van weten! Kortom, ik trok de lente-stappers aan, en ging op pad.
‘Een doosje aardbijen graag’ vroeg ik een voegde er met een uitgestreken gezicht aan toe: ‘van die gele, met bruine strepen erop. Pakt u ze, met veilige handschoenen in?’
‘Wat bedoel je?’ schrok de boerin. ‘Wij verkopen alleen de beste kwaliteit hoor. Dagvers, geen beschimmelde “snotjes”.
‘Dat mag ik geloven’, sprak ik ferm. (Stel je voor, dat die nuttige beestjes in een goedkoop plastic bakje, zonder luchtgaatjes erin, zouden moeten zitten).
‘Waar heb je het in hemelsnaam over?’ sprak de boerin.
Toen liet ik haar de uitgeknipte advertentie zien, waarin sprake was van aardbijen in plaats van aardbeien. En ging het lampje branden.
‘Te haastig uitgetypt, en zonder na te lezen snelsnel doorgestuurd. Oeps’.
Gelach, sportief, alom. ‘Je mag ze echt proeven hoor’.
‘Doe ik, natuurlijk; geef mij maar het volle pond’…
Roger
ella
Grapjas?