‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Klein leed
Natuurlijk, bij alle ellende in de wereld is het kleine leed, dat ons zo af en toe treft nauwelijks de moeite waard, om er een woord aan vuil te maken. Maar toch… Net zoals een complimentje van een ander je goed kan doen, zo kan klein leed je humeur voor korte tijd aardig verzieken.
Neem nu die nachtvorst van begin mei. Natuurlijk, alle weerstations hadden ons gewaarschuwd. De temperatuur zou dalen tot zelfs een graad of 5 onder nul. En iedereen natuurlijk aan de slag om zijn bloemetjes en groenteplantjes tegen deze winterse temperaturen te beschermen. Ik ook natuurlijk. Ik had op mijn dakterras enkele prachtige hortensia’s overgehouden van de vorige zomer. Mijn schoonzusje – een kenner op dat gebied – had ze enkele weken eerder op het juiste moment en de juiste manier gesnoeid. En nu waren – begin mei – tussen het jonge blad al een heleboel bloemknoppen te ontwaren. Ik droomde al van een zomerse bloemenzee. Maar nu moest ik me gaan wapenen tegen dat ‘winters geweld’! Uit mijn omgeving kreeg ik van een kenner het advies mijn hortensia’s tegen ‘Koning Winter’ te beschermen met een dubbele laag vederlicht fleece doek . Zo gezegd zo gedaan. Maar helaas. Na de vorstperiode was het ook gedaan met mijn mooie hortensia’s. De prachtige bloemknoppen waren naar de knoppen… ‘Koning Winter’ en zijn secondanten – de ijsheiligen – hadden hun werk al gedaan voordat we de naamdagen van Mamertus, Pancratiums, Servais en Bonifatius half mei zouden vieren. Viéren??? Ze konden me wat dit jaar!
Ik neem echter niet voorgoed afscheid van mijn hortensia’s. Ik heb ze op transport gezet naar de groentetuin van mijn zwager. Ik blijf ze aan zijn goeie zorgen toevertrouwen tot ná de ijsheiligen van volgend jaar. En als dan volgend jaar zomer mijn hortensia’s prachtig in bloei staan, ben ik mijn kleine leed van dit jaar alweer lang en breed vergeten. Ach en de eerlijkheid gebiedt, dat ik bij het schrijven van dit stukje alweer met m’n eigen kleine leed kon glimlachen. Maar die ijsheiligen??! Mijn vrienden zijn het niet! Geef mij maar m’n schoonzusje en m’n zwager!
Mat
