‘Nao de Hòmmis’

Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen.

Nao de Hòmmis van zondag 4 december

Piet: Zo blij als ik er als kind mee was, zo blij ben ik nu als het weer voorbij is.
Lins: En nu moeten wij natuurlijk raden welk raadseltje dit is?
Piet: Nee, joh, ik zal het je vertellen. Vroeger dacht ik dat Sint en Piet al die cadeautjes uit dat verre Spanje meebrachten. Nu weet ik wel beter. Ik sjouw me wat af. Dinsdag een hele dag met Truus in de grote stad. Winkel in, winkel uit. Truus voorop en ik als een pakezel er achter aan. Woensdagmorgen komt Truus er achter dat ze nog niet alles heeft. en wil weer terug naar die grote stad. Maar toen was deze ezel koppig: geen denken aan. Het compromis was uiteindelijk de Action in Panningen. En ook nog eens alles harstikke goedkoop in vergelijking met die sjieken winkels in de stad..
Cor: Vraag dan die arbeiders – vaak nog kinderen zelfs – in Azië maar eens hoe dat komt. Die kinderen daar staan vaak twaalf uur of nog langer aan de lopende band om voor de kinderen hier die goedkope spullen te fabriceren.
Wim: En we doen er allemaal aan mee, omdat die spulletjes bijna niks kosten. Vroeger namen onze missionarissen kraaltjes mee voor de kinderen in dat soort landen. Nu mogen die kindjes daar die kraaltjes voor ons maken. De gekte in onze wereld wordt alsmaar groter.
Lins: Mijn oma zij vroeger al: “Dat we maar uitkijken met het uitbuiten van die arme landen. Als we niet zorgen dat ook zij daar een redelijk bestaan kunnen opbouwen, komen ze vroeg of laat deze kant op. Komen ze halen wat we hun altijd onthouden hebben”.
Piet: Ik ben bang dat die oude, wijze oma van jou nog eens gelijk gaat krijgen.

================

Jo: Met het nieuwe Peelgeluk komt ook alsmaar meer reuring in ons dorp. Vorige week dat Moonlight Shopping van de ondernemers; zondag allerlei kinderactiviteiten rond de intocht van Sinterklaas. Zondag 18 december weer allerlei kerstactiviteiten.
Wiel: En de kerk is er door het Peelpunt ook nog eens een keertje bij betrokken.
Piet: Samenwerken, verbinden lijken de nieuwe toverwoorden te zijn.
Wiel: Volgens mij moet je dan wel niet vergeten voldoende bekendheid te geven aan die activiteiten. Nu we geen eigen ‘Mééls Krèntje’ meer hebben zouden ze zich op dat punt wel wat nieuws mogen laten invallen. Het is nu steeds een gok of ‘1 Peel en Maas’ of ‘Hallo’ een bericht plaatsen.
Niek: Ik hoorde laatst best een aardig idee. We kennen in Meijel intussen een heleboel websites en weblogs, tot die van de parochie toe. Iemand – bijvoorbeeld het Dorpsoverleg of het Peelpunt – zouden het initiatief moeten nemen om wekelijks een berichtje naar al die sites te verspreiden om die bijzondere activiteiten aan te kondigen. Natuurlijk heel kort en bondig. Als al die verenigings- en andere sites zich min of meer zouden verplichten steeds die berichtjes te plaatsen, zou je eens moeten zien hoeveel Meijelnaren ze samen elke week zouden bereiken.
Piet: Precies. Ook dat valt onder samenwerken en verbinden.
Jo: Maar dan kan de vlag nog niet uit. Waar blijft de feestverlichting van voorgaande jaren en over de kerkverlichting hoor ik ook niks meer. Je kunt nu echt spreken over de donkere dagen voor Kerstmis.

================

Tjeu: Het is weer de tijd dat verenigingen hun jubilarissen huldigen. En terecht vindt ik. Mensen die zoveel jaren klaar staan mogen best eens in de bloemetjes worden gezet.
Wim: In de bloemen én in de ‘Krèntjes’. Deze week zag ik foto’s van de jubilarissen van Peelpush, het Mannenkoor en de Harmonie voorbij komen.
Giel: De Harmonie had zelfs twee leden in hun midden die al 60 jaar op hun instrument spelen. Niet te geloven! Maar blazen houdt blijkbaar wel jong, als je op zo’n foto Matje Philipsen en Henk Adams ziet.
Wim: Ik ben nooit verder gekomen als de soep blazen. Maar dan wel elke dag! En als ik er al eens een opmerking over maak is het antwoord van ons Bertha altijd weer hetzelfde: “Als jij koud kunt koken, doe je het in het vervolg zelf maar”. En daar kan ik het dan mee doen.
Bert: Mij viel trouwens nog een heel ander jubileum op en ook bij die club zijn nogal wat Méése mensen betrokken. De Stichting ‘Leven rond ’de dood bestaat ook alweer 25 jaar. Ze begeleiden mensen in hun laatste levensfase.
Wim: Alle respect voor mensen die dat werk doen. Daar moet je toch ook wel voor in de wieg gelegd zijn
Bert: Dat mag je zeggen, maar als je het kunt lijkt het me ook heel dankbaar werk om mensen in die laatste fase van het leven bij te staan. Ik las trouwens een mooie uitspraak van een van de kartrekkers van die club: “We zijn eigenlijk de vroedvrouwen van de dood ….”.
Giel: Zoiets vraagt om een opwarmertje. Ober doe ons hier nog een borrel!