‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Punt
De punt is mijn favoriete leesteken. Zowel in zelfstandige vorm als dat wanneer ‘ie’ in combinatie “de puntjes op de i” zet. Een punt hoeft niet altijd het einde van een zin of een betoog te zijn. Maar kan bijv. ook de luiheid van het gebruik van de afkorting aanduiden. En wat te doen als er twee onder elkaar staan: doorlezen, want er komt nog wat. Met een komma eronder, is de punt een halfslachtige onderbreking; zoals nu. Meerdere puntjes achter elkaar… ze zijn de stippen die de lezer later staren naar de horizon. Twee naast elkaar boven een klinker creëren een klankverandering. In goed Nederlands noemen we dat de ‘umlaut’. Of ze vormen een trema, waarmee twee losse klanken worden gecoördineerd. Wat stelt een vraagteken of een uitroepteken eigenlijk voor zonder de punt eronder? Niets! En wat een variatie aan mogelijkheden; bij het laagste verbruik van inkt. Iedereen die wel eens wat op papier zet, werkt ernaartoe. Vanaf de eerste letter, heeft de schrijfreis maar één enkele eindbestemming: De secondewijzer van de klok tikt onverdroten voort… van punt naar punt; naar de deadline. Maar elke tel realiseert de schrijver zich dat de kern van zijn schrijverij niet zozeer het slijpen aan, of het scoren van een punt is, maar het zetten ervan. Punt.
Roger
