‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Peelgeluk: ook voor de meest kwetsbaren
Je zou er bijna immuun voor raken: de vaak schrijnende situaties in de ouderenzorg anno 2018. Met enige weemoed denk ik dan wel eens terug aan de tijd dat – eind jaren ’70 – mijn moeder verhuisde naar ons toenmalig bejaardenhuis St. Jozef. Zij en vele anderen hadden het hier helemaal naar hun zin; konden hier nog volop genieten van de laatste jaren die hun gegeven waren. De onderlinge contacten, de zorg en aandacht van het personeel. Personeel, dat in die tijd nog nauwelijks of niet gehoord had van protocollen. Ze waren er nog écht voor de bewoners, voor mijn moeder en al die anderen. Die periode ligt intussen al heel wat jaartjes achter ons. Het bejaardenhuis van toen is voltooid verleden tijd. De huidige zorgcentra bieden zelfs steeds minder plaats aan ouderen, die veel zorg nodig hebben of licht dementerend zijn. “Je moet op sterven na dood zijn” zei laatst iemand tegen me “wil je nog in een zorgcentrum worden opgenomen.”
En zelfs als die fase is aangebroken lukt het niet meer, las ik een paar weken geleden in een kranteninterview met een van onze eigen Meijelse huisartsen. Juist in situaties, waarin kwetsbaarheid op kwetsbaarheid wordt gestapeld, kan het dan gruwelijk mis gaan, zei dokter Elens daarin. Het is niet te bevatten, dat in onze welvaartstaat juist de meest kwetsbaren aan hun lot worden overgelaten. En daar helpt geen ‘moedertje lief’ aan, zelfs geen betrokken huisarts, die zijn verantwoordelijkheid neemt en stad en land afbelt om een bed voor zijn patiënt te regelen. Helaas zonder resultaat. Je zou bijna verzuchten: in welk land leven we in Godsnaam?!
Misschien moeten we de oplossing veel meer zoeken op ‘Meijelse schaal’, zoals dr. Elens aan het einde van het interview voorstelt. Een mini ziekenzaaltje met een paar bedden, waar huisarts en thuiszorg in noodgevallen de zorg kunnen verlenen die nodig is en waar 24 uur per dag iemand aanwezig is voor de patiënten. Het afsluitende zinnetje “En ik bepaal wie er komt” zag ik echter graag veranderd in “En de Meijelse huisartsen bepalen wie er in komt.”
Wat zou het geweldig zijn, als mensen ook in die allerlaatste fase van hun leven nog dit Peelgeluk zouden mogen ervaren. Ons dorp heeft de laatste tijd bewezen, dat actief burgerschap veel moois kan opleveren. Denk bijvoorbeeld aan onze vernieuwde dorpskern of aan de renovatie van onze ‘Kathedraal van de Peel’ die op stapel staat. Eenzelfde energie moet in ons mooie Peeldorp toch ook vrij kunnen komen om de droom van Rob Elens waar te maken?!
Mat
